Kontynuując cykl zamków Krzyżackich i zdobywanie nowych twierdz Sierściuchy ponownie skierowały swój sierściowóz na północ. Oczywiście jak przypadło na dobrych turystów nie mogliśmy ominąć miasta Mikołajki.
Mikołajki ściągają do siebie przede wszystkim amatorów żeglarstwa i sportów wodnych, a przecież pobyt w taki daje wspaniałą okazję do zapoznania się z bogactwem lokalnej flory i fauny. W promieniu zaledwie kilku kilometrów od Mikołajek znajduje się szereg miejsc unikalnych pod względem flory lub fauny. Mikołajki sąsiadują z terenami Mazurskiego Parku Krajobrazowego. Został on utworzony na mocy uchwał Wojewódzkich Rad Narodowych w Suwałkach i Olsztynie w grudniu 1977 r. w celu zachowania wartości przyrodniczych tego obszaru dla potrzeb nauki, dydaktyki i turystyki kwalifikowanej. Obecnie MPK w całości znajduje w województwie warmińsko-mazurskim. Powierzchnia Parku wynosi 55.000 ha, a jego strefy ochronnej ok. 18.000 ha. Z tego lasy zajmują ponad 29.000 ha, a rzeki i jeziora ok. 17.000 ha. Reszta to użytki rolne i tereny zabudowane.
Mazurski Park Krajobrazowy położony na styku dwóch odmiennych form geomorfologicznych, moreny czołowej i sandrów, chroni bogactwo i różnorodność świata roślin i zwierząt, obfitość lasów, torfowisk, jezior i wód płynących. Przyroda Parku to m.in.:
- ponad 60 jezior, w tym największe jezioro w Polsce - Jez. Śniardwy
- rzeka Krutyń uznana za jeden z najciekawszych szlaków kajakowych w Europie
- ok. 850 gatunków roślin naczyniowych
- bogata fauna i ponad 200 gatunków ptaków
- 11 rezerwatów przyrody, w tym rezerwat biosfery - Jez. ŁuknajnoOd kilku lat trwają przygotowania do utworzenia na części obecnego Parku Krajobrazowego Mazurskiego Parku Narodowego. Niewielkie odległości sprzyjają wycieczkom rowerowym i pieszym, które urozmaicą i umilą czas spędzony w Mikołajkach.
Źródło: Serwis Miasta i Gminy MIkołajki
Zamek Reszel - historia zamku
Wprawdzie pierwsza krzyżacka strażnica stanęła tu już 1241 r., jednak budowę zamku murowanego rozpoczęto dopiero w ponad sto lat później. Główną przyczyną były ciągłe bunty pruskiego plemienia Bartów, którzy nigdy nie pogodzili się z podbojem i regularnie niszczyli zakonną placówkę. Od 1243 r. zamek Reszel formalnie należał do biskupów warmińskich, ale krzyżacka załoga opuściła go dopiero w 1300 r.
Budowa zamku trwała pół wieku. Rozpoczął ją biskup Jan I z Miśni w 1350 r., kontynuował (od 1355) Jan II Stryprock, a dokończył w 1401 r. Henryk III Sorbom. Zwłaszcza ten ostatni, znany z zamiłowania do przepychu, nadał budowie dużego rozmachu - powstało wówczas m.in. skrzydło południowe z apartamentami mieszkalnymi biskupa oraz krużganki. Warownia była sprzężona z obwarowaniami miasta.
Na mocy traktatu toruńskiego z 1466 r., Warmia przeszła pod opiekę króla polskiego. Około 1505 r., z inicjatywy biskupa Łukasza Watzenrode rozpoczęto wznoszenie nowych murów obwodowych. Fortyfikacje były już przystosowane do użycia broni palnej. W tym okresie częstym gościem był tu Mikołaj Kopernik, bratanek biskupa oraz jego sekretarz i osobisty lekarz. Kolejne większe prace przeprowadzono za rządów kardynała Andrzeja Batorego w latach 1594-1597. Zamek, który stracił już znaczenie militarne, został przekształcony we wspaniałą rezydencję myśliwską. Po pierwszym rozbiorze Polski (1772), zamek został przejęty przez władze pruskie i w 1780 r. ulokowano w nim więzienie. Dwukrotnie (1806 i 1807) Reszel dotknęły wielkie pożary. Pierwszy zniszczył całą drewnianą zabudowę miasta, ratusz i część zamku, drugi spustoszył do końca zamek. Zrujnowaną budowlę przekazano w 1822 r. gminie ewangelickiej. Przeprowadzony wówczas remont zatarł w znacznym stopniu średniowieczny charakter budowli - m.in. rozebrano piętrowe krużganki oraz przekształcono skrzydło południowe w zbór (stąd jego obecne, dość dziwne, zwieńczenie).
W 1958 roku zamek został przejęty przez Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne "Pojezierze". Gruntowny remont, przeprowadzony w latach 1976-1985, pozwolił na utworzenie w części pomieszczeń domu pracy twórczej oraz galerii sztuki. Od roku 2001, po kolejnej renowacji, jest tu hotel z restauracją, galeria i muzeum.
Osobiście Sierściuchy polecają klimatyczny apartament w starej Baszcie :).
Źródło: Zamek Reszel
Zamek biskupów warmińskich w Lidzbarku Warmińskim
Zamek w Lidzbarku należy do najcenniejszych zabytków architektury gotyckiej nie tylko w Polsce. Rozpoczęta w połowie XIV w. budowa zamku w jego pierwotnym kształcie realizowana była przez biskupów od Hermana z Pragi do Henryka Sorboma. W czasie kadencji biskupa Sorboma dziedziniec zamku otoczony został dwukondygnacyjnymi krużgankami. Budynek zamku wzniesiony został na planie czworoboku o wymiarach 48,5x48,5 m. Wybudowany w widłach rzek Łyny i Symsarny zamek chroniony był dodatkowo murami obwodowymi i fosami od południa i wschodu (wschodnia fosa równoległa do rzeki Symsarny). W części południowej zamku zlokalizowano przedzamcze. Dojazd do zamku z miasta odbywał się przez Bramę Młyńską po moście przez Łynę do jakby północnego przedzamcza, gdzie zlokalizowany był młyn wodny. Dalej przejechać trzeba było wzdłuż zachodniej strony zamku przez kilka bram do przedzamcza od strony południowej. Przedzamcze to od zamku właściwego oddzielone jest suchą fosą. Po przejechaniu mostu na wymienionej fosie można było się dostać na dziedziniec zamkowy przez bramę usytuowaną w centralnej części skrzydła południowego. Bryłę zamku w narożu północno-wschodnim zdobi wieża wysoka, a w pozostałych narożach wieżyczki na konsolach. Wieżyczki te dobudowano po pożarze zamku w 1442 roku. Ostateczny kształt te wieżyczki uzuskały w czasie rządów biskupa Watzenrode.
Zamek posiada piwnice, które służyły jako magazyny żywności, więzienie oraz w ich w części znajdowały się piece do ogrzewania zamku ciepłym powietrzem. Obecnie część piwnic pod skrzydłem wschodnim zamku przeznaczona jest na sale ekspozycyjne (elementy architektury ogrodowej i armaty z herbami biskupów). W pomieszczeniach parteru głównej bryły zamku znajdowały się : w skrzydle zachodnim kuchnia, północnym browar i piekarnia, wschodnim magazyny żywnościowe, południowym zbrojownia i szkoła dla chłopców pruskich.
Dziedziniec lidzbarskiego zamku ze względu na krużganki przypomina dziedziniec Królewskiego Zamku na Wawelu. Z dziedzińca lidzbarskiego zamku przechodzi się po kamiennych schodach (z początków XVII wieku) na główną kondygnację, gdzie znajdują się pomieszczenia reprezentacyjne lidzbarskiego zamku. Architektura zamku uzupełniona była przez dobudowany w 1673 przy skrzydle południowym pałac (zamek średni) przez biskupa warmińskiego Wydżgę. Z pałacu tego korzystało 8 biskupów. Pałac został rozebrany w latach 1839-1840. Pozostał po nim zarys fundamentów - między południowym skrzydłem zamku, a suchą fosą znajdującą się między zamkiem , a południowym przedzamczem. Na dziedzińcu przedzamcza w centralnym miejscu znajduje się barokowy pomnik św. Katarzyny z 1756, ufundowany przez biskupa Grabowskiego. W II poł. XIX w. restaurację zamku prowadził konserwator królewski Ferdinand von Quast.
Przedzamcze otoczone jest trzema skrzydłami budowli, które na przestrzeni wieków zmieniały kształt i charakter. Skrzydło wschodnie w obecnej postaci - pałac ufundowany przez biskupa Grabowskiego , użytkowany był przez wójta krajowego i pełnił funkcję sądu. Skrzydło południowe dobudowane pod koniec XVIII w. przy murze łączącym skrzydło wschodnie z ze skrzydłem zachodnim przedzamcza. W narożu południowo-wschodnim przedzamcza zachowała się baszta cylindryczna (stan z XVI w.) oraz w części centralnej skrzydła południowego wieża bramna z XIV wieku. Najwcześniej w XIV w. powstało skrzydło zachodnie przedzamcza, które obecny kształt ma z połowy XVIII wieku.
Źródło: Wikipedia